Przebieg służby
1915 r.
15 I wstąpił jako ochotnik do Igo Legionu Polskiego (w Puławach) i zaliczony jako szeregowiec do I-szej kompanii
5 II awansowany na młodszego podoficera
21 II awansowany na starszego podoficera
21 III wyruszył z Legionem na pozycję przeciwko Niemcom
1 IV awansowany na sierżanta
22 IX powraca z Legionem na formowanie do Bobrujska i przydzielony zostaje do taboru
15 XI z powodu zatwierdzenia brygady i wliczenia jej do armii regularnej szarże nadane w Legionie tracą moc i są unieważnione
15 XI jako szeregowiec zaliczony do kompanii gospodarczej Igo Baonu
21 XI awansowany na starszego strzelca
28 XI awansowany na młodszego podoficera
5 XII awansowany na starszego podoficera
22 XII awansowany na sierżanta-wachmistrza
1916 r.
15 III przydzielony do Szkoły podoficerów Zapasowego Baonu jako sierżant instruktor
26 VI awansowany na podchorążego za waleczność w walce z Niemcami pod Sępami dnia 2 V 1915
12 XII uzyskał pochwałę w rozkazie Baonu za nader gorliwą i owocną pracę nad tworzeniem i szkoleniem polskiego podoficera
30 XII z powodu zatwierdzenia Dywizji i przemian Baonu na Zapasowy Pułk Polskich Strzelców pozostawiony na stanowisku podchorążego instruktora w szkole podoficerów tegoż pułku
1917 r.
30 V za gorliwą i owocną pracę, oraz ze względu na znajomość służby i sztuki wojennej przedstawiony do awansu na chorążego
15 VIII przeniesiony do Igo pułku Strzelców Polskich i przydzielony jako instruktor do Szkoły oficerskiej w Gruzinówce (kursy uzupełniające dla oficerów Igo Polskiego Korpusu)
15 XI przedstawiony Naczelnemu Komitetowi Wojskowemu do awansu podporucznika
1918 r.
18 II z powodu zlikwidowania szkoły oficerskiej przy I Polskim Korpusie przeniesiony do Legii oficerskiej i zaliczony do II kompanii jako dowódca plutonu
12 IV rozkazem dowódcy Igo Polskiego Korpusu mianowany porucznikiem
10 VII zdemobilizowany jako porucznik kompanii junkierskiej tj. byłej III kompanii Iszej Legii[xlvii]
Pawluś był założycielem (wraz z chor. Henrykiem Bagińskim) i czynnym członkiem Polskiej Ligi Wojennej Walki Czynnej, powstałej jeszcze w Legionie Puławskim w styczniu 1915 roku i przeniesionej później na grunt I Korpusu. Następnie w 1917 r., w Biełogrodzie, był inicjatorem i założycielem „Placówki”, której celem było przeciwdziałanie propagandzie bolszewickiej wśród polskich oddziałów wojskowych.
Po rozwiązaniu I. Korpusu wraca do kraju prowadząc destrukcyjną pracę w szeregach armii niemieckiej, przygotowując i organizując tajne oddziały do walki czynnej i rozbrajania okupantów w Sosnowcu, Kaliszu, Mławie, a następnie 11 XI 1918 r. bierze udział w akcji rozbrajania Niemców w Warszawie.[xlviii] Do 4 stycznia 1919 r. służy jako instruktor w Straży Narodowej[xlix], endeckiej organizacji bojowej pełniącej obowiązki milicji miejskiej w Warszawie
W jego aktach personalnych zachowały się pozytywne opinie przełożonych:
1-szy Polski Korpus
Porucznik Kompanii Junkierskiej
Karol Piechurski
Ma prawo noszenia ustalonego rozkazem dowództwa korpusu nr 267 z dnia 12-go czerwca 1918 roku znaku za nr 2072 jako należący do składu Korpusu przed dniem 11 marca 1918 r. i uczestniczący w walkach za niepodległość Polski i Wolność Polskiego Narodu.
Tw. Bobrujsk, dnia 5 lipca 1918 r.
Dowódca Korpusu Jenerał-Porucznik J. Dowbor Muśnicki
Zaświadczenie
Od 21 marca do 22 września 1915 brał udział czynny w działaniach i pochodach Igo Polskiego Legionu na froncie Zachodnim i odznaczył się w walkach pod Sępami 2/V i pod Pakosławiem 21/V.1915 r.
W walkach z bolszewikami uczestniczył w zajmowaniu Bobrujska i w zdobywaniu Żłobina jako ochotnik. W czasie instruktorstwa w Szkołach podoficerskich i oficerskich spolszczył i uzupełnił podług źródeł francuskich kilka broszur z zakresu walk o umocnione pozycje, oraz opracował przepisy szyków piechoty do baonu włącznie (szyki i chwyty bronią – jak w armii austriackiej).
Za zgodność niniejszego potwierdzają:
Były komendant twierdzy Bobrujskiej [nazwisko nieczytelne]
Były dowódca Polowej Straży Wojskowej I Polskiego Korpusu [nazwisko nieczytelne] Warszawa 1919 r.
D-ca Wielkopolskiej Szkoły Poznań 20 I 1920 r.
Podchorążych Piechoty w Poznaniu
Zaświadczenie
Jako b. dowódca Oddzielnej kompanii Junkierskiej w I. Korpusie Polskim niniejszym stwierdzam iż p. Karol Pawluś był instruktorem i dcą plutonu powierzonej mi Kompanii junkierskiej w randze porucznika do dnia 7 VII 1918 tj. dnia ostatecznej likwidacji Korpusu.
Od października 1917 do stycznia 1918 Karol Pawluś był instruktorem i adiutantem kierowanej przeze mnie „Szkoły dla Chorążych I. KP” w Gruzinówce (gb. mohylowska).
Za cały czas służby pod moimi rozkazami por. Pawluś wyróżniał się jako dzielny pracownik i zdyscyplinowany oficer. Zorganizował komisję tłumaczeń regulaminów i instrukcji na język polski.
Jatelnicki pułkownik i dca Szkoły[l]
W 1922 r., na wniosek gen. dyw. Jana Rządkowskiego, byłego dowódcy Legionu Puławskiego, Karol Pawluś otrzymał Krzyż Walecznych za dzielność i odwagę w boju pod Nurcem 20 VIII 1915 r.[li]